امتیازدهی عملکرد

از فرم كلی امتیاز دهی عملكرد برای ارزیابی ریسک مشتری فعلی در طول مرحله عملكرد و بازپرداخت اصل و فرع وام استفاده می شود. امتیاز عملكرد غالباً از یک افق زمانی ثابت در طول یک تا چند سال، استفاده می كنند. امتیازدهی عملكرد، اطلاعات كامل تری را در افق زمانی بلند تر نسبت به امتیازدهی درخواست متقاضیان ارائه می دهد.

هدف امتیاز دهی عملكرد، نظارت بر پورتفوی اعتباری و زیان ها و عملكرد آتی آن است. از این نتایج برای تامین اعتبار و محاسبه سرمایه اقتصادی استفاده می شود.

وام گیرندگانی كه ریسک بالاتری دارند، ردیابی شده و قبل از اینكه در پرداخت نكول كنند، در لیست بررسی قرار می گیرند. زیان ها را نه تنها می توان با اندازه گیری فعال ریسک مثل همیاری مشتری، ساختاربندی مجدد بدهی، كاهش داد، بلكه می توان با محدودیت های اعتباری تسهیلات و اخذ وثایق هم آنها را كاهش داد. بیانیه بال2 بیشتر روی سیستم های امتیازدهی عملكرد برای نظارت بر ریسک با افق زمانی پیش بینی نكول یک ساله، تاكید می كند. امتیازهای عملكرد، اطلاعات مفیدی برای امتیازهای وصول، سود و بازاریابی ارائه می كنند.

امتیازدهی درخواست، یک تصویر لحظه ایی از طرف قرارداد(مشتری اعتباری) در زمان شروع اعطای تسهیالت ارائه می كند تا بتوان پیامد ممكنه (نكول یا عدم نكول) را در پایان تسهیلات، پیش بینی كند. امتیازدهی رفتاری نیز بر رفتار طرف قرارداد برای پیش بینی تغییرات رتبه اعتباری آن در یک افق زمانی كوتاه تر، نظارت می كند درست مثل تكنیک های امتیازدهی عملكرد. از آنجا كه طرف قرارداد به یک مشتری تبدیل می شود، اطلاعات یا خصوصیات بیشتری برای یک افق زمانی بلندتر در دسترس است. امتیازدهی سود، ریسک را در امتداد یک افق زمانی بلندتر، اندازه گیری می كند. پیامد، در یک لحظه زمانی گسسته اندازه گیری نمی شود بلكه بر اساس یک بازه زمانی. این پیامد چندین بار در طول رابطه با مشتری و با استفاده از اطلاعات بیشتر، ارزیابی می شود.

مطالعات انجام شده، شركتهای ناموفق به روش های متعددی تعریف شده و غالباً از اصطلاحات شكست مالی، شكست كسب و كار و ورشكستگی به جای هم استفاده می شود. اگرچه معنای آنها با هم متفاوت است. یک طرح متداول این است كه این شركت ها نمی توانند بدهی های معوق را پرداخت كنند و این باعث گسستگی عملیات شركت می شود. فرضیه پایه این مدل ها این است كه شاخص های اقتصاد كلان (مثل تورم، نرخ بهره، بیكاری و غیره) به همراه مشخصه های شركت (مثل رقابت، كیفیت مدیریت، سهم بازار و غیره) به درستی درصورت های مالی شركت بازتاب داده شده است. سپس، وضعیت مالی آتی شركت را می توان با استفاده از داده های برخاسته از این صورت های مالی و مدل های امتیازدهی اعتباری پیشرفته پیش بینی كرد. یک مدل بسیار مشهور برای پیش بینی ورشكستگی، مدل z آلتمن است كه در سال 1968 معرفی و در بخش های بعدی این فصل بیان شده است. برای مشتریان خرده فروش، تفاوت مهمی میان اطلاعات موجود برای درخواست های جدید و درخواست های مشتریان فعلی وجود دارد كه اطلاعات حساب و معاملات آنها در امتیازدهی رفتاری استفاده می شود. این اطلاعات قدرت پیش بینی بالایی داشته و كیفیت متمایزكنندگی امتیاز را بهبود می دهد.